تنها شانس ایران برای جلوگیری از انزوا در معادلات ترانزیتی، راهاندازی کریدور شمال جنوب است.
به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل منطقه آزاد چابهار به نقل از تین‌نیوز، یکی از کاربران این شبکه خبری با بیان این مطلب در مورد خطر حذف یا انزوای ایران از معادلات ترانزیتی منطقه، در پاسخ به این مطلب تین‌نیوز که « آیا با تحولات پیدا و پنهان ژئوپلیتیک خاورمیانه و آسیای جنوب شرقی، ایران در آستانه حذف از ترانزیت کالا در منطقه است؟ با اینکه تا سال ۲۰۳۰ میلادی هنوز بیش از یک دهه باقی‌مانده، با توجه به زیرساخت‌های موجود ایران و سرمایه‌گذاری‌های کلان کشورهای منطقه در پروژه‌های عمرانی برای پیداکردن مسیرهای جایگزین ایران، حذف ایران از نقشه ترانزیتی منطقه در سیزده سال آینده، با احتمال بالایی پیش‌بینی می‌شود» نوشت: تنها شانس ایران برای جلوگیری از انزوا در معادلات ترانزیتی، راهاندازی کریدور شمال جنوب است و باید با اوراق مشارکت، اوراق خزانه اسلامی و صندوق توسعه ملی، اعتبار راه‌آهن چابهار-سرخس و همین طور راه‌آهن رشت-آستارا و راه‌آهن-کرمانشاه-خسروی که ظرفیت بالایی دارند، تامین شود.
وی تاکید کرد: همچنین باید پس از پروژه‌های مربوط به کریدور شمال-جنوب، در زمینه کریدور شمالی از مشهد تا گرگان و سپس از آن جا به ساری و آستارا سرمایه‌گذاری شود.
وی با بیان‌این‌که هر چند به دلیل مزیت حمل‌و‌نقل دریایی میان بندر ترکمن‌باشی-باکو و سپس انتقال آن از باکو تا تفلیس و قارص، ایران شانس زیادی در محور خاور به باختر ندارد، افزود: همچنین ایران می‌تواند با دعوت از سرمایه‌گذاران چینی راه‌آهن ایران ارمنستان را راهاندازی کند که به طور قطع تاثیر خیلی مثبتی در ترانزیت ایران از خلیج فارس تا دریای سیاه به اروپا دارد.
چندی پیش مطلبی در تین‌نیوز منتشر شد که در آن عنوان شده بود: در نبود سرمایه‌گذاری مناسب برای ساخت و تکمیل کریدورهای ترانزیتی، کشورهای منطقه بیکار نبوده‌اند و در حال تکمیل زیرساخت‌های حمل‌ونقلی خود هستند. چین و هند در آسیای جنوب شرقی، دو کشوری که در دهه آینده بالاترین میزان رشد اقتصادی را دارند، به دنبال مسیر ارزان‌تر و کوتاه‌تر برای ترانزیت کالاهای تولیدی خود هستند.
در این گزارش آمده بود: روی کاغذ، گفته می‌شود که به‌صرفه‌ترین مسیر برای این کشورها عبور از کریدورهای موجود در ایران و اتصال به اروپا است، اما تحولات جدید نشان می‌دهد که «زمان‌بر» شدن پروژه‌های عمرانی در ایران از یک سو و تحولات سیاسی اقتصادی در منطقه از سوی دیگر، موجب شده است که «مسیرهای جایگزین» نیز پیشنهاد و حتی ایران از برخی مسیرهای ترانزیتی کنار گذاشته شود.
